Moja historia jest trochę dziwna, ponieważ trafiłam na Spacer Miłosierdzia, nie mając o tym pojęcia. Wszystko zaczęło się od Spowiedzi podczas rekolekcji, którą trochę na traktowałam jako "ostatnią deskę ratunku"- na zasadzie, że jak już to nie pomoże, to się rozsypię, tracąc sens służby i tego, kim jestem w życiu.

​

Podczas Spowiedzi wyrzuciłam z siebie wiele zranień, grzechów, tego wszystkiego, co gdzieś mnie blokowało i niszczyło relację z Panem Bogiem i ludźmi. Uświadomiłam sobie, że takie trwanie w grzechu niszczy nie tylko mnie, ale też relację z Nim.

​

Można by powiedzieć, że z zewnątrz nadal byłam blisko Pana Boga, ale w środku powoli się od Niego odsuwałam. Miałam też duży żal dlaczego dopuścił do tylu zranień w moim życiu... Ta Spowiedź pozwoliła mi się trochę odbić od dna.

​

Na prawdziwy Spacer Miłosierdzia nie wybrałam się od razu po rekolekcjach. Długo zwlekałam, myśląc, że "muszę dać radę sama", "przecież nie wiem, czy ksiądz mi pomoże" i generalnie to "po co zaufać komuś i dać sobie pomóc".

​

Z perspektywy czasu żałuję i nie rozumiem tego zwlekania i nastawienia, że muszę być silna, więc sama dam radę. Na Spacerach Miłosierdzia zaczęliśmy z księdzem Łukaszem układać różne sprawy, przede wszystkim naprawiać moją relację z Panem Bogiem, ale też rozwiązywać inne problemy.

​

Mogłam też zostawić tam swój ból, smutek i cierpienie. Doświadczyłam Bożej miłości, tego że Jezus mnie naprawdę kocha i dla Niego jestem wystarczająca, a wręcz wspaniała.

​

Dzięki Spacerom Miłosierdzia stałam się (i nadal staję się) nowym człowiekiem. Zatem, jeśli się wahasz to naprawdę nie ma się nad czym zastanawiać: przyjdź i zawalcz o swoją relację z Panem Bogiem, a doświadczysz Jego miłości.

​

Ja wciąż korzystam z pomocy księdza Łukasza kiedy mam problem, nie daję rady czy po prostu chcę porozmawiać. Za to wszystko co Pan Bóg mi uczynił i za całe dzieło Spacerów Miłosierdzia niech będzie Chwała Panu!

​

M.